De onderzoeks-presentatie
Zoals dat altijd eigenlijk altijd gaat. Een zaal vol betrokken mensen en een projectleider voor het presentatiescherm. We krijgen cijfers te zien over interviews en respondenten. Indrukwekkende cijfers. Er is met veel mensen gesproken, professionals in het welzijn en ook mensen in benarde situaties.

Door naar de resultaten
We krijgen een aantal schrijnende quotes te zien. Mensen die door een beknellende eenzaamheid gaan. Die niet meer weten hoe ze het eind van de maand moeten halen, zowel emotioneel als financieel. Die terugvallen in patronen die ze zo hard aan het afleren waren.

De presentator gaat naar de analyse
Plots gaat het over processen waar hulpverleners in zitten. Het gaat over moeilijke keuzes maken voor hulpverleners. Over vastzitten in beleid, of juist beleid en kaders missen. Het publiek krijgt een stroom van beleidsproblemen over zich heen.

We vragen ons af waar de koppeling blijft naar de mensen waar we deze presentatie mee startten. Die komt niet meer.

Onderzoek doen is keuzes maken. Kiezen voor het ene onderwerp, sluit het andere onderwerp uit. De analyses waar je voor kiest laten zien waar je prioriteiten liggen.

Het is inderdaad ingewikkeld om een weg te vinden tussen beleid en (mede)menselijkheid. En toch. Zoveel data. Zoveel input die duidelijk aangeeft waar de gaten vallen. Waar gaan al die verhalen nu naartoe? Onderzoek is wel degelijk keuzes maken!